|
07.06.2005. |
|
Obszar Bieszczadzkiego Parku Narodowego i jego otuliny położony jest w Bieszczadach Zachodnich, które wg Kondrackiego (1998) zaliczane są do Beskidów Wschodnich, będących najbardziej na zachód wysuniętą częścią Karpat Wschodnich.
|
|
Czytaj całość…
|
|
|
07.06.2005. |
|
Pierwsze badania gleboznawcze w Bieszczadach prowadzone były w ramach opracowywania Mapy Gleb Polski przez Dobrzańskiego (1963). Późniejsze prace Uziaka (1963a, 1963b, 1969) dotyczyły głównie genezy i charakterystyki gleb brunatnoziemnych w powiązaniu z rzeźbą terenu.
|
|
Czytaj całość…
|
|
|
07.06.2005. |
|
Bieszczadzki Park Narodowy jest położony w Karpatach Zewnętrznych zbudowanych z utworów fliszowych należących do dwóch jednostek strukturalnych - płaszczowiny dukielskiej i płaszczowiny śląskiej (Ślączka 1970, Żytko i in. 1973, Tokarski 1975). Jednostki te są zbudowane z naprzemianległych ławic skał osadowych o dużym zróżnicowaniu frakcjonalnym.
|
|
Czytaj całość…
|
|
|
07.06.2005. |
|
Wiedza o warunkach klimatycznych Bieszczadzkiego Parku Narodowego i jego otuliny jest niepełna. Posterunki meteorologiczne o dłuższych ciągach pomiarów usytuowane są w niższych partiach Bieszczadów poza obszarem Parku
|
|
Czytaj całość…
|
|
|
07.06.2005. |
|
Bieszczady położone są w obszarze granicznym pomiędzy Karpatami Zachodnimi i Wschodnimi. Odmienność szaty roślinnej Bieszczadów od dawna zwracała uwagę biogeografów, którzy właśnie w tym rejonie lokowali granicę pomiędzy oboma częściami Karpat.
|
|
Czytaj całość…
|
|
|
07.06.2005. |
W Bieszczadach wyróżnia się trzy piętra roślinności: - piętro pogórza sięgające do ok. 500 m n.p.m., - piętro regla dolnego sięgające do ok. 1150 m n.p.m., - piętro połonin czyli zbiorowisk subalpejskich i alpejskich, rozciągające się od górnej granicy lasu po najwyższe szczyty. |
|
Czytaj całość…
|
|
|
07.06.2005. |
|
W najniższych położeniach Bieszczadzkiego Parku Narodowego, wokół istniejących siedzib ludzkich lub tam gdzie działalność człowieka odcisnęła swe najsilniejsze piętno spotkać można szczególny typ krajobrazu półnaturalnego, lecz pozbawionego intensywnej obecności człowieka
|
|
Czytaj całość…
|
|
|
07.06.2005. |
|
Lasy w Bieszczadach to najbardziej rzucający się w oczy element krajobrazu. Nic więc dziwnego, że przyciągały uwagę badaczy. Podstawy współczesnej wiedzy o zbiorowiskach leśnych Bieszczadów dostarczyły prace Zarzyckiego (1963) oraz Michalika (1993) i Michalika i Szarego (1997). Natomiast badania nad składem gatunkowym i strukturą drzewostanów w Bieszczadzkim Parku Narodowym przeprowadzili Przybylska i Kucharzyk (1999).
|
|
Czytaj całość…
|
|
|
07.06.2005. |
|
Zbiorowiska roślinne bieszczadzkich połonin nie były w latach wcześniejszych bliżej scharakteryzowane. Fragmentaryczne informacje, o połoninach odnaleźć można było w opracowaniach poświęconych zagadnieniom pokrewnym tj. zbiorowiskom leśnym (Zarzycki 1963), florze roślin naczyniowych (Jasiewicz 1965), glebom leśnym (Adamczyk, Zarzycki 1965) oraz łąkom i pastwiskom (Pałczyński 1962).
|
|
Czytaj całość…
|
|
|
07.06.2005. |
|
Karpaty Wschodnie, w tym i Bieszczady, wzbudzały zainteresowanie badaczy już w XIX w. Pierwsze, bardzo ogólnikowe dane pojawiły się we florze Galicji Wilibalda Bessera z r. 1809. Nieco pełniejszych danych dostarczyły późniejsze badania J.A. Knappa (1869, 1872), a zwłaszcza B. Kotuli i E. Wołoszczaka z końca zeszłego stulecia. B. Kotula, nauczyciel gimnazjalny z Przemyśla opublikował w r. 1883 rezultaty badań w “dorzeczu górnego Strwiąża i Sanu”. Podał występowanie kilkuset roślin, w tym wielu bardzo rzadkich i interesujących, zwłaszcza wysokogórskich.
|
|
Czytaj całość…
|
|
|
07.06.2005. |
|
Choć obecnie grzyby nie są już zaliczane do królestwa roślin to tradycyjnie omawia się je w towarzystwie organizmów roślinnych. Grzyby nie były szczegółowo badano w trakcie przygotowywania Planu Ochrony BdPN. Na szeroką skalę prowadzono badania w latach 1958-1965 oraz w r. 1969. Wyniki ogłoszono w kilku publikacjach (Domański i in. 1960, 1963, 1967, 1970, Wojewoda 1994).
|
|
Czytaj całość…
|
|
|
07.06.2005. |
|
Zasoby faunistyczne BdPN i otuliny, będące pochodną usytuowania geograficznego oraz zróżnicowania i stopnia naturalności biocenoz, posiadają szczególnie wysokie walory. Najważniejsze badania dotyczące kręgowców tego obszaru, prowadzili: Grodziński (1957), Głowaciński (1969, 1993, 1994), Głowaciński i Witkowski (1969), Pisarski (1971), Buchalczyk, Markowski (1979), Jakubiec (1990, 1993a, 1993b), Kukuła (1993, 1995, 2000a, b), Derwich (2000), Głowaciński i in. (2000), Górecki i in. (2000), Gula, Frąckowiak (2000), Perzanowski (2000a, b, 2001), Perzanowski, Kanzaki (2000), Perzanowski, Krzakiewicz (2000), Perzanowski, Paszkiewicz (2000), Postawa, Wołoszyn (2000), Śmietana (2000), Śmietana i in. (2000, 2002), Gula, Perzanowski (2002), Perzanowski, Olech (2003). Znajomość kręgowców w Bieszczadach jest obecnie dość dobra.
|
|
Czytaj całość…
|
|
|
07.06.2005. |
|
Znajomość bezkręgowców występujących w Bieszczadach jest nadal słaba, mimo intensyfikacji badań wykonywanych w ostatnich latach dla potrzeb Planu Ochrony BdPN.
|
|
Czytaj całość…
|
|
|
Bieszczadzki
Przyroda BdPN 
